Bukit Lawang- Lake Toba- Jakarta- aankomst Bali

Daar zijn we weer!

De afgelopen week hebben we aardig wat reisuurtjes afgelegd..

Vanuit Pulau Weh zijn we met de ferry naar Banda Aceh gegaan om vervolgens met het vliegtuig naar Medan te vliegen.... We hadden bij aankomst in Banda Aceh nog wat tijd te killen voordat we het vliegtuig in moesten, dus besloten we ons te laten rondrijden door de tsunami area.... Dit was best heftig en indrukwekkend.... We hebben onder andere gezien hoe een BOOT van ongeveer 120 meter, 4 kilometer het land in was gelanceerd.... Veel verlaten huizen en nog steeds is de schade duidelijk zichtbaar. Een paar kilometer verderop was er een vissersboot op een paar huizen terrecht gekomen, deze boot heeft tijdens de tsunami 56 mensen kunnen redden. Deze boot staat nog steeds op diezelfde huizen, waar nu weer mensen hun thuis hebben gemaakt.... Het is nu 6 jaar geleden (25-12-2004) dat het heeft plaats gevonden, maar goed om te zien dat de mensen er het beste van maken en doorgaan met hun leven. De mensen praten er niet over, het wordt min of meer weggestopt. Het geld wat is gedoneerd is wat dat betreft goed terrecht gekomen, er zijn verschillende projecten opgestart die huizen voor de slachtoffers hebben gebouwd, helaas zijn er niet genoeg mensen om deze huizen te bewonen. Ruim 173,000 mensen zijn dood of vermist.  Als je deze kant van Sumatra ooit gaat bezoeken, zou ik je aanraden om dit gebied te bezoeken, de mensen kunnen het geld goed gebruiken!!!!

Toen maar naar het vliegveld gegaan, waar bij aankomst al meteen duidelijk werd dat we ruim 1,5 uur vertraging hadden... Maar er werden vrijwel meteen gratis indische snacks uitgedeeld....! Jammie!! Europese vliegmaatschappijen kunnen hier nog een voorbeeld aannemen. Na anderhalf uur vertraging en een uurtje vliegen, kwamen we aan in Medan. Daar werden we opgehaald door iemand uit Bukit Lanwang, wat onze volgende bestemming was. Een neverending road... eerst 1,5 uur bijna vergast te worden door de uitlaatgassen in Medan en vervolgens een lange donkere weg zonder verlichting, maar een hoop kuilen. Na een uurtje of 4 kwamen we aan in Bukit Lawang, een dorpje midden in de jungle. Het was inmiddels half 9 en pikke donker. We waren blij dat we eindelijk op onze plaats van bestemming waren aangekomen en zijn meteen gaan slapen... We hadden er een dagje van 14 uur reizen opzitten... Onze accomodatie heette Greenhill Guesthouse. Leuke bamboo bungelowtjes op palen met een eigen balkonnetje, een comfortabel bed met muskito net en een half open badkamer... We vielen snel in slaap met het geluid van de stromende rivier op de achtergrond. De volgende ochtend werden we wakker met de gedachte dat het keihard regende.... Hahaha, gelukkig was het de stromende rivier,  die ons de vorige nacht rustig in slaap bracht. De badkamer beviel bij daglicht wat minder... Het was gelukkig wel schoon en fris, alleen hadden we wat illegale logeerders... spinnen en sprinkhanen.... en niet van die kleintjes, maar van die joekels die je in de jungle zou verwachten... Not so very nice! Maar ja, dan maar snel onder de koude " douche" doorlopen, ontbijten en een bezoekje brengen aan de ranger van het national park. Bij de ranger hebben we onze permits gehaald om te toegang te krijgen tot het national park, waar we met een beetje mazzel de orang oetangs zouden spotten. De goden waren ons goed gezint vandaag. Aangekomen op de plaats van bestemming, het feeding platform, na een klim van +/_ 30 minuten zagen we maar liefst 3 volwassen oerang oetangs en een baby oerang oetangetjetje....Zo lief...(Gino). We hebben 3 kwartier vol bewondering staan kijken hoe deze jungle mensen zich relaxed van boom naar boom slingerden en zich te goed deden aan de trossen bananen. Je zou verwachten dat ze de bananen met schil en al zouden op eten, maar niets is minder waar.....Ze ontdeden de banaan keurig van hun schilletje. Ik heb het mensen met minder beleid zien doen!! (Gino). Al met al was het een waanzinnige ervaring die ons altijd zal bijblijven.

We hadden gekregen waar we voor kwamen en besloten koers te zetten naar Lake Toba. We vertrokken om 0.900u 's ochtends met een private car richting Medan om vervolgens over te stappen bij een andere chauffeur die ons naar Lake Toba zou brengen....een jonge gast met suicidale neigingen, wat een mafkees!!! Dit was echt de allerslechste chauffeur met wie we tot nu toe zijn meegereden...Waarschijnlijk heeft hij zijn rijbewijs bij dezelfde rijschool gehaald als Van Teulingen...(don't take it personal, we hebben een goed voorbeeld nodig...) Na een rit van 4 uur en een volle broek waren we blij dat we heelhuids uit deze raket konden stappen.....De volgende verassing: Hier noemen ze het een veerboot maar het had meer weg van een duikboot, het zinkgehalte was erg hoog. Eenmaal aanboord zijn we dicht bij de zwemvesten gaan zitten al was het alleen maar voor het gevoel, want deze hadden ook hun beste tijd gehad.....Verder was de boot vrolijk geverfd misschien hadden ze dit gedaan om de aandacht af te leiden van de staat van de boot. Ach ja, presentatie is alles......Op naar Samosier, een eiland midden in Lake Toba, een vulkanisch meer. De overtocht duurde 25 min maar bij aankomst was het net alsof we honderd jaar terug in de tijd waren gegaan!!! Das pas waar voor je geld.....De mensen (Neanderthalers) leven hier erg, heel erg primitief geen winkel te vinden de mensen leven van wat ze verbouwen op het land. De mannen op het eiland deden niet echt veel, daarin tegen doen vrouwen al het zware werk....De mannen houden zich voornamelijk bezig met hun hobby's vissen en slapen....We hadden een prima accomodatie bij Mama Tessa en haar familie, heerlijk rustig en geen toerist te bekennen.....Hier zijn we lekker tot rust gekomen na een lange dag reizen!! Nadat we onze batterij weer hadden opgeladen zijn we aan de wandel gegaan waar we het leven rondom Lake Toba hebben kunnen ervaren wederom een waanzinige ervaring!!! Na twee nachten heerlijk bijgetankt te hebben besloten we via Jakarta richting Bali te gaan. We hadden besloten om ons vriendinnetje Imuthia op te zoeken die we hadden ontmoet op NYE in het millenium hotel. Zij had voor ons een kamer geregeld op de 15e etage waar alleen special millenium members mogen verblijven!!! We werden weer eens goed in de watten gelegd.......De volgende ochtend zijn we weer naar Plaza Indonesia gegaan om onze voorraad toilet artikelen aan te vullen.....Even voor de dames: ER IS GEEN TAMPON TE KRIJGEN, alleen maar s-kut raketten (torpedo's) Als je deze dingen kan inbrengen dan moet je nodig naar de gynocoloog of de hospik van het leger voor nader onderzoek. Maar goed, na deze lachwekkende ochtend heeft Imuthia ons meegenomen naar een cafe/restaurant waar we onder het genot van live muziek heerlijk hebben gesmult van de pasta's. De volgende ochtend tasje weer inpakken en het vliegtuig pakken naar Bali. We hadden een hotel in Kuta of zeg maar gewoon geen kutaan.....We waren ineens beland op de spaanse costa alleen maar kroegen, discotheken, dronken mensen, hoeren, ladyboys en doorgedraaide Aussie's. Wat een ramp....WEG HIER!!!!!!! 's Ochtend direkt een mini-bus geregeld om ons te droppen in Padangbai, en daar zitten we nu dit verhaaltje te schrijven in een mooi en luxe resort genaamd: Bloo lagoon, een heerlijk rustig stekje, nu alleen nog zon.....Morgen vroeg het bootje op om naar Giliair te gaan waar ons als het goed is een tropische verrassing wacht en dan bedoelen we geen softijsje met wat vruchtjes, maar een "TROPISCHE VERRASSING" als we de verhalen moeten geloven.......

Dit was het dan alweer voor vandaag, lieve leesbuis kindertjes nu lekker slapen en wachten op het volgende avontuur........

Dikke kus Ray en An.